Transportmiddel gezocht

De vlucht vanuit Saigon naar Hanoi koste me twee uur. De reis vanuit luchthaven naar het centrum duurde ongeveer net zo lang. Ook in Hanoi staat het verkeer rond half 6 hardstikke vast! Er reste mij weinig anders dan met mijn i-pod een beetje naar buiten te staren. Nou heb ik de afgelopen maanden al heel was vreemd beladen scooters voorbij zien komen(3 personen is vaak het minimum en je kunt zo'n scooter ook prima als veetransportmiddel gebruiken) maar dit staat toch wel met stipt op numner 1. Twee mannen op een scooter waren met veel moeite hun lading opnieuw aan het installeren op hun scooter. Deze lading was even daarvoor losgeschoten en op het asvalt geklapt. De lading was in dit geval een varkentje. Het varkentje leefde nog, nog wel...

Een week eerder hadden we een bezoek gebracht aan de tempels van Angkor. De eerste dag stond in het teken van de wat minder bekende tempels, dag twee zou beginnen met de zonsopgang bij Angkor Wat. Helaas was het die dag zo bewolkt dat er van de zonsopgang niet veel te zien was. En ja daar ga je dan om half 5 je bed voor uit..

Het tempel complex van Angkor is pas in de 19de eeuw her ontdekt door de Fransen. De locale mensen wiste wel van het complex af, maar aangezien zij inmiddels over waren gestapt op het boeddhisme waren de tempels niet meer in gebruik. De tempels zijn gebouwd om de koningen van die tijd te vereren. En daar doen boeddiste niet aan. Dus waren de tempels overbodig..

De natuur heeft een gedeelte van deze tempels terug genomen. En zo staan er 2 a 3 honderd jaar oude bomen op deze tempels. Wat zorgt voor een mythische omgeving..

Na een nieuw afscheid ben ik met een bootje door het binnenland van Cambodja gevaren. Daar aangekomen heb ik bamboetrein bezocht. Deze trein is niet meer dan ijzerenframe met bamboe erop. Het wordt door de locals gebruikt om vee en levensmiddelen te vervoeren. De toeristen mogen er ook een ritje opmaken, maar daar moet wel goed voor betaald worden..

Cambodja heb ik achter me gelaten via de Mekongdelta. Met een bootje werden verschillende plekken bezocht. De mensen leven daar voornamelijk van vis. In plaats van die te vangen, worden ze onder het hun huis gehouden. De huisen zijn op de rivier gebouwd en onder de huizen zijn een soort metalen kooien gemaakt. De vissen leven nog wel in hun vertrouwde water, maar kunnen geen kantuit. De vis word in grote getallen naar America en Europa getransporteerd. Door de economisch crisis is de export sterk afgenomen. Aangezien de bouw van zo'n huis ongeveer $80.000 kost, dreigen veel eigenaren in de problemen te komen..

Back to reality

De lonely planet omschrijft deze plek alsvolg: "Life on Don Khon feels so laid back that you could imagine the islands just drifting downriver into Cambodia with barely anyone rolling out of their hammock in the process."

De omschrijving sprak mij op een of andere manier wel aan en dus was dit mijn nieuwe bestemming.

Don Khon maakt deel uit van de eilanden groep, 4000 islands. Een plek waar de Mekong ver uitwaaiert waardoor er zandbanken in alle formaten zijn ontstaan

Op Don Khon was tot twee weken terug alleen elektriciteit tussen 6 en 10. Opgewekt door oude generatoren. Inmiddels is Don Khon aangesloten op het elektriciteitsnet en waren wij getuigen van de veranderingen die dit voor zo'n eiland betekenen. De prijzen voor een overnachting waren verdubbeld, internethutjes schieten de grond uit en hele familie zitten aan de buis gekluisterd.

Gelukkig was nog niet alle charme verloren gegaan. Drie restaurantjes op rij met de zelfde kaart. Maar dan ook precies de zelfde kaart. Zo kon je overal Hamberger en bread with chese bestellen. Later bleek dat de restaurantjes gedraait worden door 2 zusjes en een oudere tante.

Iedere avond kon ik vanuit mijn hangmat zien hoe het halve dorpje zich in de Mekong ging wassen. Met zeep en vaak kleren, om die ook even mee te wassen, gaan ze op een ondiepen plek de rivier in. Maar niet te ver want de meeste kunnen niet zwemmen.

Na 10 genieten van mijn hangmat en het dagelijkse leven op Don Khon was het tijd voor Cambodja.

Erg veel van de geschiedenis van dit land wist ik niet. Natuurlijk kende ik Angkor Wat en had ik wel eens iets gehoord over de jaren 70, maar de werkelijkheid was een schok.

S21 een school die in 1975 werd omgebouwd tot een van de meest verschrikkelijke gevangenisen. Toen Pol Pot in 1975 aan de macht kwam gebruikte hij deze gevangenis om al zijn tegenstanders op te sluiten en te mishandelen. En tegenstanders had hij nogal wat volgens hem zelf; geleerde, artiesten, kunstenaars en politici.  Hij was van mening dat 'het probleem' bij de wortel moest aanpakken, en zo werden niet alleen zijn directe tegenstanders gemarteld en vermoord, maar de hele familie wachten dit lot.

De gevangen die de meest vreselijk praktijken hadden overleefd werden doorgestuurd naar de Killingfields. De meeste tegenstanders werden direct naar de Killingfields gestuurd. Met een smoes dat ze naar een nieuw huis zouden gaan waar ze gaan werken aan het 'nieuwe Cambodja'. Bij aankomst werdt er hard Communistische liederen gedraait om de gevangen rustig te houden.

Het vervolg is bizar. Waar de Nazi's in de tweede wereld oorlog gas gebruikte omdat kogels te duur waren, waar ze hier nog veel gruwelijker. Met pikhouwelen werden hersens ingeslagen. De kartels van palmbomen werden gebruikt om mensen te onthoofden en babby's vonden hun einde op de killing tree..

In totaal zijn er tussen 1975 en 1979 naar schatting 2 miljoen mensen vermoord. Dat was toen 1/4 van gehele Cambodianse bevolking.